فقری که داره بیداد میکنه

دیروز صبح موقع رفتن به دفتر  متوجه خانم چادری شدم که در پیاده رو کنار سطل زباله بزرگی ایستاده بود و اطراف رو نگاه میکرد فکر کردم شاید میخواد از سطل زباله چیزی برداره سرم رو پایین انداختم و از کنارش رد شدم . سر خیابون برگشتم نگاهی به پشت سرم انداختم و دیدم بله رفته سر سطل زباله و من مردد مونده بودم که برگردم و بپرسم ببینم کمکی میتونم بکنم یا نه که دیدم رفت .  عذاب وجدان گرفته بودم   که کاش ازش پرسیده بودم کمکی میتونم بکنم.  سوار تاکسی شدم و همینطور ذهنم بهم ریخته بود.  کنار دفتر رفتم از سوپر مارکت خرید کنم موقع تحویل سفارشم فروشنده پرسید چی شده امروز انگار حالتون خوش نیست و من مونده بودم که اون از پشت ماسک و عینک من چطور متوجه حالم  شد و بی اختیار بغض کردم و اشکم سرازیر شد و تعریف کردم که شاهد چه ماجرایی بودم و اون با آرامش تمام گفت به هر حال هرکسی یک قسمتی داره و نباید ناراحت بشید .....

با خودم فکر میکنم راستی ما انقلاب کردیم که دیگه شاهد چنین صحنه هایی نباشیم انقلاب کردیم که فاصله بین فقیر و غنی کم شه انقلاب کردیم که عدالت برقرار بشه انقلاب کردیم که .......

به کدوم یک از اهداف رسیدیم ؟ کجای کار اشتباه کردیم ؟به کدام سو داریم میریم ؟ به کدام روزنه امید دلخوش باشیم .....

دلم خیلی پرهست خیلی نگرانم  به کجا داریم میریم ؟؟؟

نمیخوام ناامید باشم ولی چکار باید کرد ؟؟؟

مسولین که خودشون رو به خواب زدن و هیچ امیدی بهشون نیست ...