یاد روزهای گذشته

برای کاری باید میرفتم سعادت آباد . با تاکسی رفتم میدون ونک و از اونجا با یک تاکسی دیگه به سعادت آباد، تو مسیر خاطرات روزهای گذشته تجدید شده بود و بی اختیار چشمانم خیس شد . یاد روزهای بعد از جدایی  که با دنیایی از اضطراب و  امید از اصفهان به تهران برگشته بودم و باید تنهایی زندگی خودم و بچه ها رو اداره میکردم و مصمم بودم که این کشتی نجات رو از دریای طوفان زده به سلامتی به ساحل مقصود برسونم  میدون ونک و اتوبان حکیم مسیر هر روزه من برای رفت و برگشت به محل کارم بود و  حال که به گذشته فکر میکنم خوشحالم و خدا رو شکر میکنم که کمکم کرد و تونستم رو پای خودم بایستم و زندگی خودم و بچه هام رو به ثبات قابل قبولی برسونم .