اومدم خانه ایرانی ملک آباد و بچه ها مشغول بسته بندی کیسه های ارزاق برای خانواده‌ای نیازمند هستند . مراسم کوچه گردان عاشق ...
با چه عشق و شوری مشغول کار هستند . دوتا از پسر بچه های تحت پوشش رو میبینم یک گوشه سالن نشستن و دارن با ورقهای کارتونها آدمک درست میکنن یکی ازاینها پسر بچه ای هست که کلکسیون بیماریهای مختلف هست سالها قبل پدر و مادرش رو از دست داده و با مادربزرگش زندگی می‌کنه یک عموی معتاد داره که همیشه اذیتش می‌کنه و بیماریهای مختلف مادرزادی داره و حالا هم گردنش به شدت متورم هست. از یکی از مددکارها میپرسم گلوی این بچه چرا اینطور هست و اون بغض می‌کنه و میگه بردیمش بیمارستان و گفتن باید نمونه برداری بشه احتمال سرطان غده لنفاوی هست و من بی اختیار چشمانم پر از اشک میشه...
در شگفتم از عجایب زندگی از تاثیر ژنها که اثرش تا نسل‌های بعدی ادامه داره و.....
قبل از کرونا هر سال عید رو با گروه دوستان می‌رفتیم سفر و دو سه سال گذشته به دلیل کرونا این سفرهای دسته جمعی تعطیل شده بود البته گاهی سفرهای یک روزه با تور داشتم و امسال هم با یک تور اومدم سفر بوشهر البته دیگه بچه ها باهام نیستن با توجه به بزرگ شدن بچه ها دیگه اونها هم همراه نیستن نمی‌دونم این عدم همراهی بچه ها برای همه هست و آیا باید تلاش کرد برای همراهی بچه ها یا نه ؟ البته خودم اصراری برای این همراهی ندارم و معتقدم بچه ها هم باید به دنبال علایق خودشون باشند .
روز اول بازدید از شهر تاریخی بیشابور و تنگه چوگان داشتیم و بعد دو روز بوشهر بودیم از مراکز تاریخی بوشهر مثل خانه رئس علی دلواری بازدید کردیم یک کارگاه لنج سازی رو از نزدیک دیدیم و بازدید از موزه پزشکی داشتیم و به ساحل بوشهر و بازار بوشهر رفتیم و موقع برگشت از قلعه تاریخی ایزدخواست بازدید کردیم . در مجموع سفرخوبی بود با همسفرانی خوبتر . کلا من سفرهای دسته جمعی رو خیلی دوست دارم آشنایی با افراد جدید برای من خیلی جذاب هست .
یک توضیح هم در مورد تاخیر در انتشار این مطلب بدم . که به دلیل مشغله کاری زیاد اصلا فراموش کرده بودم که این مطلب رو نوشتم و فراموش کرده بودم تکمیل و ارسالش کنم ، امروز متوجه شدم که به جز این مطلب ، دو مطلب دیگه هم به صورت تایید نشده در وبلاگم مونده بود که انشالله امروز ویرایش و ارسالشون میکنم .
سلامی چو بوی خوش آشنایی ...
بالاخره بعد از چند ماه فرصتی پیش آمد تا وبلاگ را به روز کنم.
این چند ماه اصلا دست و دلم به نوشتن نمی‌رفت .
از طرفی هجوم اخبار دردناک روح و روانم را بهم ریخته بود .
از طرف دیگر فشار کارو دست تنهایی در انجام کارها این بهم ریختگی ذهنی را تشدید کرده بود . و کلی حرفهای انباشته شده در درونم هم فشاری مضاعف بر من تحمیل میکرد . و حالا که شروع به نوشتن کردم موضوعات مختلف در ذهنم رژه میروند.نمیدانم از کدامشان شروع کنم
از مسائل اجتماعی بنویسم یا از مشکلات شخصی که در این روزها به شدت ذهنم را پریشان کرده .
چند ماه قبل از عید پسر بزرگم به شوق کار آزاد از کار خود استعفا داد و با دریافت وام و قرض ، یک مغازه برای کار گیم نت اجاره کرد و با شوقی وصف ناپذیر شروع به کار کرد و بعد از مدتی مرتب می‌گفت کار کارمندی من اشتباه محض بود اگر از اول دنبال این کار رفته بودم حالا مغازه از خودم بود . با وجود اینکه بعضی روزها مشتری کمتری داشت اما در کل راضی بود حدود یک هفته قبل از عید حدود ساعت سه بعد از نیمه شب با صدای آلا رم دزد گیر گوشی سرآسیمه از خواب بیدار شد که وااای مامان تو مغازه دزد اومده و به سمت در دوید و اون یکی پسرم هم به دنبالش و حین رفتن با پلیس ۱۱۰ تماس گرفت و تا به مغازه برسند دزدها مغازه را خالی کرده و رفته بودند و تا نیم ساعت بعد هم از پلیس خبری نبود . از مغازه زنگ زد که مامان مغازه رو خالی کردن وااای بیچاره شدم .... طاقت نیاوردم زنگ زدم اسنپ و خودم رو به مغازه رسوندم بله همه دستگاه های بازی رو دزدیده بودند و با وجود صدای دزدگیر و تماس همسایه ها و پسرم پلیس هنوز نرسیده بود همسایه ها تجمع کرده بودند و میگفتند که دزدها چهار نفر بودند که قمه به‌دست برای دزدی آمده بودند . با آمدن پلیس و دیدن فیلم و استعلام شماره ماشین برداشته شده توسط همسایه ها و دوربینها ، مشخص شد ماشین هم دزدی است و چند روزی هست که با این ماشین در سطح کرج دزدها مشغول کارشان هستند و هنوز بعد از دوهفته پلیس موفق به دستگیری آنها نشده .
خلاصه سال ما با این شرایط نو شد و اضطرابها و نگرانی هایمان ادامه دارد .....